Liefste, jij die er niet bent en nooit zal,
vervollediging van onuitgesproken zinnen
(drie puntjes)
hoopgevend blanco blad op de rug van
mijn aangezicht, luchtig postpakketje.
Ik denk veel aan jouw onwezenlijkheid
aan jouw vingers die mijn huid net niet
die zo roze en zo fragiel zijn dat wij nooit
hand in hand opvallend lopen te wezen.
Soms vergeet ik jouw lichaam voor even,
dan vult de stinkende rivier mijn ogen
maar
gelukkig herinnert de verschrikkelijke geur
van de dode boten mij steeds opnieuw
aan jouw oneindige
verte
Dat
en dat alleen
maakt mijn glimlach zo omvangrijk
sven staelens 