SloPo

Ongeveer een maand geleden brak Dale Smith op zijn blog een lans voor Slow Poetry:

“Instead of thinking of poetry as an instrument of transformation, we might start by using it as a means of understanding our own capacities of mind and feeling.

“SP provides a method of observing slower movements of thought and conversation with diverse minds in other fields to help extend reflection on our situation today as global systems come under increasing attack from outside and whithin.”

Wat volgt is een interessante discussie over wat de SloPo-beweging, geïnspireerd op onder andere het slow food initiatief, zou kunnen worden:

“The key goals of Slow Poetry are to invent work for audiences extended through space and time along various geopolitical and spiritual coordinates

“SloPo de-emphasizes meaning – a traditional concern for students of literature – in order to stress how certain written works operate whithin a given situation for a particular audience.

“Poets, typically, focus energy on the text. SloPo shifts emphasis to the production of communication in other contexts too.”

In één van de posts, wordt SloPo langs flarf gelegd:

“Like Flarf, Slow Poetry resists making arguments about form. Unlike it, however, SP stresses knowledge of communication whithin specific situations.”

Waarop K Silem Mohammad reageert:

“…all poetry is slow poetry, practically by definition.

“I guess I’m not entirely seeing how SloPo defines anything fundamentally different from the actual current state of material poetic culture at the level of production and distribution”

En Dale Smith verklaart:

“I’m trying to rethink what poetry is going to look like in a world that is currently beginning a phase of contraction unlike anything we’ve seen in our lifetime.”

Und so weiter.

Stof genoeg om over na te denken, al zie ook ik niet onmiddellijk het vernieuwende aan SloPo. Ik lees het voorlopig meer als een voortbouwen op postmodernistische grondvesten, in een poging alles te vatten in een multidimensionaal morphend taalnet.

Meer dan als een nieuwe strekking, zie ik het bijvoorbeeld als mogelijke piste om de grenzen van flarf te overschrijden: vertrekkend van een veelheid aan gelinkte tekstflarden een alles(zo-veel-mogelijk)omvattend meerstemmig gedicht opbouwen.

Als dat geen ambitieus idee is.