over schrijven voor het te laat is

U leest wat ik schrijf.

Niet wat ik schreef, wat chronologisch gezien beter in het plaatje zou passen, maar wat ik nu, op dit eigenste moment, op papier zet.

U leest wat ik schrijf omdat wat ik schreef passé is; het is niet meer actueel en misschien zelfs achterhaald. En nochtans ben ik niet bij u, althans niet in fysieke vorm. U ziet mij niet schrijven. U hebt de indruk dat ook na het woord dat u nu aan het lezen bent de tekst gewoon doorgaat, maar dat is een illusie. U gaat ervan uit dat ik schreef, dat ik mijn tekst netjes afgewerkt aan de redactie overmaakte en dat u nu (en om het even wanneer later) kan lezen wat ik verwoordde. Maar niets is minder waar.

Ik schrijf terwijl u leest. En mocht u een vermoeden hebben van wat het vervolg van deze tekst is, dan zal dit bij een vermoeden blijven. Zelfs ìk weet niet wat ik zal schrijven. En maar goed ook. Want als ik vooraf al weet wat ik zal schrijven, is wat ik schrijf oud nieuws en kan ik u niet vertellen wat u wenst te weten. Ik laat alles afhangen van het moment, dat is de enige manier om voorspelbaarheid te vermijden. De enige manier om mee te zijn, hip en in. De manier bij uitstek om mijn lezers – u – te blijven boeien.

Want geef nu toe: zou ù lezen wat ik schreef, wat voorbij is, wat gearchiveerd kan worden? Dat dacht ik al. U wilt op de hoogte zijn. U wilt nù lezen zodat u nù kunt weten. U hoeft niet te lezen dat het daarnet regende, dat vertelde het gewicht van de natte trui op uw schouders u al. U weet al dat wat voorbij is niet meer terugkomt en dat wat nog komen moet nog niet geweest kan zijn. U wilt lezen wat u nog niet weet. Een daarom schrijf ik. Om u te informeren. Om u te laten lezen wat u wilt lezen.
U leest wat ik schrijf omdat u net op deze pagina beland bent. Omdat u in de inhoudsopgave een onderwerp zag dat u wel beviel en omdat u, het paginanummer in gedachten, op zoek ging naar het door mij geschrevene. Omdat hier niet het geschrevene, maar wat ik schrijf staat.

U leest wat ik schrijf omdat u nu wilt lezen wat ik schrijf en niets anders.

U leest wat ik schrijf en het bevalt u.

Tenzij u historicus bent natuurlijk. Maar dan leest u morgen gewoon deze tekst opnieuw.