pompoenen

Mijn buurman is een Nederlander.

Zijn pompoenen zijn groter dan de mijne. Mijn literaire productie is groter dan die van hem. Of deze feiten met kwaliteit te maken hebben, durf ik te betwijfelen. Ik heb nooit van zijn pompoenen geproefd en hij schrijft niet – ik ben er zelfs niet helemaal zeker van of hij kan lezen, maar dat doet niet ter zake. Waar ik wel zeker van ben, is dat het irrelevant is me te meten met hem.

Vlamingen en Nederlanders vergelijken blijkt nochtans bon ton te zijn de laatste tijd. En wanneer we de resultaten van al dat wikken en wegen bekijken, heeft Nederland steevast de hoofdvogel geschoten. In de strijd tussen Vlaamse en Nederlandse columnisten bijvoorbeeld, is die hoofdvogel zelfs voorzien van topsportachtige blingbling. Of betere verloning ook betere kwaliteit impliceert, daar heb ik opnieuw mijn twijfels bij. Maar goed, ik ken dan ook niets van voetbal.

Dat ook de Nederlandse auteurs victorie mogen kraaien in het legendarische duel der lage landen, verwondert mij meer. Ten eerste omdat ik vind dat vergelijkende literatuurstudies niet samen te vatten zijn in kant noch wal rakende oneliners. Ten tweede omdat de huidige Vlaamse literaire generatie van een gigantisch kaliber is (ik zou een nagenoeg eindeloze namenlijst kunnen typen van Vlaamse auteurs die de laatste jaren prachtige, relevante, rijke – misschien zelfs geëngageerde – romans hebben geschreven en ik zou zelfs Roderik Six in die lijst kunnen opnemen). Ten derde omdat een goede roman een goede roman is en niet vergeleken hoeft te worden met soortgenoten. Ten slotte omdat de jury in deze zich heeft laten verleiden tot de aloude Vlaamse gewoonte om alles wat een ander doet beter te vinden.

Er bestaat geen twijfel over de kwaliteit van de hedendaagse Nederlandse literatuur, maar die boven de Vlaamse plaatsen en die laatste dan ook nog eens veralgemenend beschimpen, dat is nergens voor nodig. Tenzij de columnist daarvoor een muldertje opstrijkt natuurlijk.

Die gedachte borrelde vanavond in mij op wanneer ik door de tuin wandelde en ik wou wel eens weten wat mijn buurman ervan dacht. Maar toen ik hem bekeek, wist ik dat er bij hem heel andere zaken borrelen en we richtten samen zwijgzaam onze tuinslangen naar de pompoenplantjes.